Ο διαβήτης τύπου 1 είναι μία ασθένεια κατά την οποία τα άτομα χρειάζεται να κάνουν σε καθημερινή βάση αρκετές ενέσεις για να διατηρούν το σάκχαρο στο αίμα τους στο σωστό επίπεδο. Η ένεση ινσουλίνης δεν είναι μία ευχάριστη διαδικασία, αλλά από αυτήν εξαρτάται η ζωή των ασθενών που πάσχουν από διαβήτη τύπου 1. Έτσι τίθεται το ερώτημα κατά πόσο η τεχνολογία μπορεί να δώσει μία λύση, απαλλάσσοντας τους ασθενείς από τον πόνο και το άγχος που προκαλεί ο διαβήτης τύπου 1. Τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 δεν παράγουν μια ορμόνη που ονομάζεται ινσουλίνη, η οποία αφήνει τη γλυκόζη στο αίμα να εισέλθει στα κύτταρα, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο στο σώμα ενέργεια. Αντί να χρησιμοποιούν την ινσουλίνη που παράγεται από το πάγκρεάς τους, τα άτομα που πάσχουν από διαβήτη τύπου 1 λαμβάνουν την ινσουλίνη τους με ένεση. Εκτός από τον πόνο της βελόνας, οι ενέσεις μπορούν να προκαλέσουν ερεθισμό στο δέρμα, ενώ, με την πάροδο του χρόνου, το αίμα μπορεί να συρρικνωθεί ή να πυκνώσει. Σε περίπτωση που κάποιος με διαβήτη τύπου 1 μείνει χωρίς ινσουλίνη για πολύ καιρό ή πάρει λάθος δόση, είναι πολύ πιθανό να καταλήξει να βλέπει το σάκχαρο στο αίμα του να ελαττώνεται ανησυχητικά, με αποτέλεσμα να πρέπει να νοσηλευτεί.
Ο Zhen Gu, καθηγητής στο τμήμα βιομηχανικής του UCLA, επεσήμανε πως στα άτομα που χρησιμοποιούν ινσουλίνη, η θεραπεία γίνεται με υποδόρια ένεση. Πρόκειται για μία ένεση που χορηγείται καθημερινά, ενώ μπορεί να είναι αρκετά επώδυνη και άβολη. Ο Gu και η ομάδα του εργάζονται πάνω σε ένα φορετό έμπλαστρο που μπορεί να περάσει την ινσουλίνη μέσα από το δέρμα. Το έμπλαστρο αποτελείται από μια σειρά μικροβελόνων που μεταφέρουν ινσουλίνη. Οι μικροβελόνες, μήκους μόλις 800 μικρομέτρων, αποτελούνται από μια μήτρα πολυμερούς ενός ενζύμου που ονομάζεται φαινυλοβορονικό οξύ (PBA). Κάθονται ακριβώς κάτω από το ανώτερο στρώμα του δέρματος και αντιδρούν στις αλλαγές που γίνονται στο σάκχαρο του αίματος. Όταν ο φορέας του εμπλάστρου αρχίζει να λαμβάνει υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα, πραγματοποιείται μια αντίδραση που μεταβάλλει το ηλεκτρικό φορτίο των μορίων PBA, προκαλώντας τη διόγκωση των μικροβελόνων και την απελευθέρωση ινσουλίνης στο δέρμα. Μόλις η γλυκόζη μειωθεί στα φυσιολογικά επίπεδα, οι βελόνες σταματούν να απελευθερώνουν ινσουλίνη. Το έμπλαστρο θα έχει μέγεθος περίπου δυόμισι εκατοστά, και θα αντικαθιστάται είτε κάθε μέρα, είτε δύο – τρεις φορές την ημέρα, ανάλογα με το πόσο συχνά ο χρήστης θα έκανε κανονικά ένεση ινσουλίνης. Πρόκειται για ένα ανώδυνο σύστημα που μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής αυτών των ανθρώπων.
Άλλες ερευνητικές προσπάθειες εξετάζουν επίσης τις δυνατότητες των μικροβελόνων να μεταφέρουν ινσουλίνη. Συγκεκριμένα, το MIT και η φαρμακευτική εταιρεία Novo Nordisk έχουν αναπτύξει ένα χάπι ινσουλίνης. Κανονικά, η ινσουλίνη δεν μπορεί να ληφθεί ως δισκίο, καθώς θα διασπάται από το εξαιρετικά όξινο περιβάλλον του στομάχου κι επομένως δεν θα μπορεί να μεταφερθεί στο αίμα. Στο σύστημα του MIT, μόλις το χάπι φτάνει στο λεπτό έντερο, το εξωτερικό περίβλημα σπάει και οι διαλυτές μικροβελόνες πηγαίνουν στο τοίχωμα του εντέρου για να μεταφέρουν την ινσουλίνη. Οι εταιρείες ιατρικών συσκευών ελπίζουν να προσφέρουν στα άτομα που έχει “χτυπήσει” ο διαβήτης τύπου 1, καλύτερη ποιότητα ζωής, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και συγκεκριμένα συστήματα “τεχνητού παγκρέατος”. Το τεχνητό πάγκρεας, γνωστό και ως “σύστημα κλειστού βρόχου” ινσουλίνης, “φοριέται” συνεχώς στο σώμα. Ένας μικροσκοπικός πλαστικός σωλήνας που κάθεται κάτω από το δέρμα, καταγραφεί το επίπεδο γλυκόζης στο διάμεσο υγρό, το υγρό δηλαδή που περιβάλλει τα κύτταρα του σώματος. Η οθόνη μέτρησης γλυκόζης μεταφέρει το επίπεδο σακχάρου στο αίμα του χρήστη στην αντλία και αλλάζει την ποσότητα της ινσουλίνης που διανέμει για να διατηρήσει το σάκχαρο στο αίμα του χρήστη στη σωστή ποσότητα. Τα περισσότερα διαθέσιμα συστήματα σήμερα είναι γνωστά ως “υβριδικά” συστήματα κλειστού βρόχου και παρέχουν το βασικό επίπεδο ινσουλίνης. Ωστόσο, ο χρήστης πρέπει να αναφέρει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα γεύματά του και τις μη αυτόματες μετρήσεις της αρτηριακής πίεσης στο σύστημα για να πάρει τις δόσεις “bolus”,δηλαδή τις γρήγορες λήψεις ινσουλίνης ταχείας δράσης που λαμβάνονται γύρω από τα γεύματα. Οι εταιρείες εξοπλισμού αντλιών ινσουλίνης εργάζονται σε συστήματα κλειστού βρόχου που μπορούν να παρέχουν αυτόματα τόσο βασικές όσο και βολικές δόσεις, ώστε να μην είναι αναγκαία η ανθρώπινη παρέμβαση.
Σύμφωνα με τον James Hayward, τον κύριο αναλυτή τεχνολογίας της IDTechEx, το ερώτημα για το πόσο μεγάλη είναι η διαφορά μεταξύ του υβριδικού κλειστού βρόχου και του πλήρους κλειστού βρόχου δεν έχει απαντηθεί ακόμη. Το σύστημα πλήρους κλειστού βρόχου, συμπεριλαμβανομένων των δόσεων bolus, θα ήταν το ιδανικό, γιατί πρόκειται ουσιαστικά για μια καθαρή προσέγγιση τεχνητού παγκρέατος. Ενώ το πλήρες τεχνητό πάγκρεας μπορεί να απέχει λίγα χρόνια από την εμπορική του διάθεση, η αγορά υβριδικών συσκευών είναι πολύ πιθανό να αυξηθεί.
Γιατί αναβάλλεται η εκτόξευση του Europa Clipper;
Ανακαλύψτε τον Μικροσκοπικό Εξωπλανήτη κοντά στο Άστρο του Μπαρναρντ
Ο Siddharth Shah, διευθυντής προγράμματος στη μετασχηματιστική πρακτική της Frost & Sullivan, δήλωσε πως η αγορά αντλιών ινσουλίνης αυξάνεται, ωστόσο το κόστος αυτών, το οποίο μπορεί να ανέλθει στα 7.000 $, δεν είναι καθόλου προσιτό. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που οι κατασκευαστές φαίνεται να έχουν αναγνωρίσει, επομένως έχουν βρει νέους τρόπους χρέωσης για να αντιμετωπίσουν το υψηλό κόστος. Αντί για απλές συμφωνίες για έναν συγκεκριμένο αριθμό μονάδων, οι συμφωνίες μεταξύ πωλητών υλικού και ασφαλιστών – όπως η συμφωνία μεταξύ της UnitedHealthcare και της Medtronic – επικεντρώθηκαν στα αποτελέσματα της υγείας. Σύμφωνα με τις δύο εταιρείες, οι ασθενείς που χρησιμοποιούν συστήματα κλειστού βρόχου είχαν 27% λιγότερες εισαγωγές στο νοσοκομείο από αυτούς που δεν είχαν.
Υπάρχουν σημάδια στον ευρύτερο χώρο της υγειονομικής περίθαλψης ότι τα συστήματα κλειστού βρόχου είναι καλύτερα στο να διατηρούν τον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα, από τις χειροκίνητες εναλλακτικές λύσεις. Ειδικότερα, μια μελέτη στο New England Journal of Medicine διαπίστωσε ότι τα άτομα με διαβήτη τύπου 1, με συστήματα κλειστού βρόχου, παρουσιάζουν πιο συχνά φυσιολογικά επίπεδα σακχάρου στο αίμα από εκείνους που λαμβάνουν την ινσουλίνη τους μόνο μέσω ενέσεων. Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να βοηθήσει στην ενίσχυση του σακχάρου στο αίμα, είναι μια αυξανόμενη κίνηση προς τη διαλειτουργικότητα. Εταιρείες όπως η Tidepool προσφέρουν λογισμικό για τη διαχείριση συστημάτων κλειστού βρόχου που περιλαμβάνουν οθόνες μέτρησης γλυκόζης και αντλίες ινσουλίνης από διαφορετικούς κατασκευαστές. Εκτός από τον χειρισμό της μεταφοράς γλυκόζης, τέτοιες εφαρμογές μπορούν επίσης να επιτρέψουν στους χρήστες να παρέχουν δεδομένα σχετικά με τον τρόπο ζωής τους, την διατροφή τους και άλλες εκδηλώσεις, για να διαχειρίζονται καλύτερα το επίπεδο του σακχάρου στο αίμα τους.
