Κατά τη διάρκεια του black hole week, τον Μάιο, η NASA έβγαλε ένα remix που θα σας στοιχειώνει μέχρι το τέλος των ημερών σας.
Πιο συγκεκριμένα, η διαστημική υπηρεσία έφτιαξε μια μελωδία από τα ηχητικά κύματα μιας τεράστιας μαύρης τρύπας που βρίσκεται σε απόσταση μεγαλύτερη από 200 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Η μαύρη τρύπα βρίσκεται στο κέντρο αυτού που είναι γνωστό ως το Perseus galaxy cluster, το οποίο είναι μια μεγαλειώδης δέσμη γαλαξιών πλάτους 11 εκατομμυρίων ετών φωτός που καλύπτεται από θερμό αέριο.
Και παρόλο που το τεράστιο μέγεθος του Perseus και των γαλαξιών του είναι εντυπωσιακό, οι αστρονόμοι ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για όλο αυτό το ζεστό αέριο. Τα διαστημικά σύννεφα είναι ακριβώς ο λόγος που μπορούμε να ακούσουμε τους ήχους από κάτι που μετά βίας μπορούμε να δούμε ή να φανταστούμε: Την τεράστια μαύρη τρύπα στο κέντρο του Perseus.
Δείτε επίσης: NASA: Όλοι οι αστροναύτες μας είναι κατάλληλοι για να πάνε στη Σελήνη
Πιθανότατα είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενες να ακούγεται από μια μαύρη τρύπα: Απόκοσμο, τρομακτικό, μυστηριώδες, ίσως κάτι που μπορεί να δοκιμάσει ο Thom Yorke για το επόμενο άλμπουμ του. Ίσως και να πονάει, αν ακούσεις αρκετά προσεκτικά.
Τέλος πάντων, τώρα που έχετε το soundtrack της NASA του black hole week, ορίστε οι λεπτομέρειες αυτού που ακούτε.
Πριν από δεκαετίες, οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ότι το εσωτερικό του Perseus εκπέμπει κύματα πίεσης. Αυτά τα κύματα μεταφέρονται μέσα στο ζεστό αέριο στην περιοχή. Οι κυματισμοί που προκαλούνται στο ζεστό αέριο μπορούν να μεταφραστούν σε ήχο.
Σκεφτείτε τα ηχητικά κύματα ως τη δόνηση του αέρα — ή μάλλον, τη δόνηση των στοιχείων (άτομα, μόρια) μέσα στον αέρα. Τα αυτιά μας μπορούν να συλλάβουν αυτούς τους κραδασμούς και να τους μετατρέψουν σε ακουστικό θόρυβο εδώ στη Γη, αλλά στο διάστημα, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
Επειδή το διάστημα είναι κενό, δεν υπάρχει μέσο για να ταξιδέψουν τα ηχητικά κύματα. Αυτός είναι ο λόγος που ο χώρος θεωρείται εντελώς ήσυχο. Αλλά η σιωπή δεν οφείλεται στο ότι τα κοσμικά αντικείμενα δεν κάνουν ήχους. Τα κύματα τους απλά δεν έχουν τίποτα να δονήσουν.
Η μαύρη τρύπα του Perseus, από την άλλη πλευρά, ξεπερνά αυτό το διαστημικό ηχητικό φράγμα κενού επειδή είναι τόσο κοντά στο αέριο του cluster. Μπορεί να δημιουργήσει δονήσεις ηχητικών κυμάτων που αποτελούνται από τους κυματισμούς των θερμών αερίων, στους οποίους επικεντρώνονται οι επιστήμονες της NASA χρησιμοποιώντας τους στην δημιουργία των απόκοσμων soundtrack.
Ως εκ τούτου, το 2003, μια ομάδα από το Chandra X-ray Observatory της NASA πήρε αστρονομικά δεδομένα από τους αέρινους κυματισμούς και τα μετέφρασε σε κανονικά ηχητικά κύματα που έχουμε συνηθίσει στη Γη. Όμως, για πολύ καιρό, υπήρχε ένα μεγάλο εμπόδιο που μας εμπόδιζε να ακούσουμε το soundtrack της NASA για την μαύρη τρύπα. Όταν οι επιστήμονες ολοκλήρωσαν τη διαδικασία μετάφρασης ή ηχοποίησης, διαπίστωσαν ότι η άβυσσος του Perseus παίζει μια νότα που είναι 57 οκτάβες κάτω από το μέσο C.
Τα ανθρώπινα αυτιά μας δεν μπορούν να το ακούσουν αυτό, εδώ έρχεται το remix της NASA.
Προς τιμήν του black hole week, ο οργανισμός εξήγαγε τα ήδη αναγνωρισμένα ηχητικά κύματα της μαύρης τρύπας και τα κλιμάκωσε κατά 57 και 58 οκτάβες, ώστε επιτέλους όλοι να ακούσουμε τον ήχο του κενού.
Δείτε επίσης: Η NASA ανακαλύπτει θερμούς λάκκους στη Σελήνη
«Ένας άλλος τρόπος για να το θέσουμε αυτό», είπε η NASA, «είναι ότι τα ηχητικά κύματα ακούγονται 144 τετράκις δισεκατομμύρια και 288 τετράκις εκατομμύρια φορές υψηλότερα στο remix από την αρχική τους συχνότητα».
Και, ως πρόσθετο πλεονέκτημα, η NASA κυκλοφόρησε επίσης ένα άλλο, πολύ λιγότερο δυσοίωνο, remix μιας μαύρης τρύπας. Αυτή η τρύπα είναι η άβυσσος στο κέντρο του γαλαξία Messier 87, γνωστή καθώς φημίζεται επειδή είναι το πρώτο φωτογραφημένο «κενό».
Αυτό το soundtrack, ωστόσο, είναι τόσο όμορφο επειδή δεν είναι ακριβώς προϊόν καθαρής, απομονωμένης αστρονομικής επεξεργασίας δεδομένων όπως η μουσική του κενού του Perseus. Προέρχεται από τρία διαφορετικά δοχεία δεδομένων — ακτίνες Χ Chandra, οπτικό φως από το Hubble και ραδιοκύματα από το Atacama Large Millimeter Array στη Χιλή — που επικαλύπτονται το ένα από το άλλο.
Οι ακτίνες Χ παίζουν υψηλούς τόνους, τα δεδομένα οπτικού φωτός παίζουν μεσαίους τόνους και τα ραδιοκύματα είναι τα alto με τους χαμηλότερους τόνους.
Μαζί φτιάχνουν μια γλυκόπικρη συμφωνία.
Πηγή: cnet.com
