ΑρχικήinetJennifer Healey Εάν τα αυτοκίνητα μιλούσαν, τα ατυχήματα ίσως μπορούν να αποφευχθούν

Jennifer Healey Εάν τα αυτοκίνητα μιλούσαν, τα ατυχήματα ίσως μπορούν να αποφευχθούν

jennifer_healeyΗ Jennifer Healey είναι μια PhD της επιστήμης των υπολογιστών από το MIT. Εργάζεται στο Intel Corporation Research Labs και ερευνά συσκευές και συστήματα που θα επιτρέπουν σημαντικές καινοτομίες. Σε μια διάλεξη με θέμα “Εάν τα αυτοκίνητα μιλούσαν, τα ατυχήματα ίσως μπορούν να αποφευχθούν” που έδωσε για το TED Talks, μας παρουσίασε πως φαντάζεται έναν κόσμο χωρίς (τροχαία) ατυχήματα.

Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από το Nikolao Benia και η επιμέλεια από τον Dimitri Katevati.
Δείτε το βίντεο

Ας το παραδεχτούμε: Η οδήγηση είναι επικίνδυνη. Είναι ένα από τα πράγματα που δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε, αλλά το γεγονός ότι θρησκευτικές εικόνες και γούρια είναι τοποθετημένα σε ταμπλό ανά τον κόσμο προδίδει το γεγονός πως ξέρουμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Τα τροχαία ατυχήματα είναι η κύρια αιτία θανάτου στις ηλικίες 16 έως 19 στις ΗΠΑ — η κύρια αιτία θανάτου — και το 75% αυτών των ατυχημάτων δεν σχετίζονται με ναρκωτικές ή οινοπνευματώδεις ουσίες.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, αλλά θυμάμαι το πρώτο μου ατύχημα. Ήμουν νέα οδηγός σε εθνική οδό και στο προπορευόμενο αυτοκίνητο είδα να ανάβουν τα φώτα των φρένων. Σκέφτομαι «Εντάξει, όλα καλά, ο τύπος επιβραδύνει, θα επιβραδύνω και εγώ». Πατάω φρένο. Αλλά όχι, ο τύπος δεν επιβράδυνε. Ο τύπος σταματούσε, τελείως, σταμάτησε τελείως στην εθνική οδό. Πήγε από τα 100 χιλιόμετρα στο 0; Πάτησα πολύ δυνατά το φρένο. Ένιωσα το ABS να κλωτσάει και το αυτοκίνητο ακόμα προχωρούσε, και δεν επρόκειτο να σταματήσει, και το ξέρω ότι δεν θα σταματήσει, και ανοίγει ο αερόσακος, το αυτοκίνητο διαλύθηκε, και ευτυχώς, κανένας δεν τραυματίστηκε. Αλλά δεν είχα ιδέα ότι εκείνο το αυτοκίνητο θα σταματούσε και πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό. Πιστεύω ότι μπορούμε να μετατρέψουμε την οδική εμπειρία αφήνοντας τα αυτοκίνητά μας να μιλούν μεταξύ τους.

Θέλω να σκεφτείτε για λίγο το πώς είναι τώρα η οδική εμπειρία. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο. Κλείνεις την πόρτα. Είσαι μέσα σε μια γυάλινη φυσαλίδα. Δεν μπορείς να αισθανθείς άμεσα τον κόσμο γύρω σου. Είσαι μέσα σε μία προέκταση του εαυτού σου. Πρέπει να το πλοηγήσεις σε μερικώς ορατές εθνικές οδούς, εντός και μεταξύ άλλων μεταλλικών γιγάντων, σε υπεράνθρωπες ταχύτητες. Σωστά; Και τα μόνα που σε καθοδηγούν είναι τα δύο σου μάτια. Σωστά, αυτά είναι τα μόνα που έχεις, μάτια τα οποία πραγματικά δεν είναι σχεδιασμένα για αυτό το σκοπό, αλλά οι άνθρωποι σου ζητούν να κάνεις πράγματα, όπως όταν θέλεις να αλλάξεις λωρίδα κυκλοφορίας, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου ζητάνε να κάνεις; Να πάρεις τα μάτια σου από το δρόμο. Σωστά. Σταμάτα να κοιτάζεις που πας, γύρνα, κοίτα στο τυφλό σημείο σου και συνέχισε να οδηγείς χωρίς να βλέπεις που πας. Εσύ και όλοι οι άλλοι. Αυτός είναι ο ασφαλής τρόπος οδήγησης. Γιατί το κάνουμε αυτό; Επειδή πρέπει, πρέπει να επιλέξουμε, βλέπω εδώ ή βλέπω εκεί; Τι είναι πιο σημαντικό; Και συνήθως κάνουμε εκπληκτική δουλειά επιλέγοντας και διαλέγοντας τι να προσέξουμε στο δρόμο. Αλλά, περιστασιακά κάτι θα μας ξεφύγει. Περιστασιακά αισθανόμαστε κάτι είτε λανθασμένα είτε πολύ αργά. Σε αμέτρητα ατυχήματα, ο οδηγός λέει: «Δεν το είδα να έρχεται.» Και το πιστεύω αυτό. Το πιστεύω. Τόσο μπορούμε να προσέξουμε.

Αλλά τώρα υπάρχει η τεχνολογία που μπορεί να μας βοηθήσει να το βελτιώσουμε αυτό. Στο μέλλον, με τα αυτοκίνητα να ανταλλάσσουν δεδομένα μεταξύ τους, θα μπορούμε να δούμε όχι μόνο τρία αυτοκίνητα μπροστά και τρία αυτοκίνητα πίσω, στα δεξιά και αριστερά, όλα την ίδια στιγμή, πανοραμική θέα. θα μπορούμε να δούμε μέσα σε αυτά τα αυτοκίνητα. Θα μπορούμε να δούμε την ταχύτητα του προπορευόμενου αυτοκινήτου, να δούμε πόσο γρήγορα πηγαίνει κάποιος ή εάν σταματά. Εάν κάποιος σταματάει τελείως, θα το ξέρω.

Και με υπολογισμούς, αλγόριθμους και προγνωστικά μοντέλα, θα μπορούμε να δούμε το μέλλον. Μπορεί να σκέφτεστε ότι αυτό είναι αδύνατο. Πώς να προβλέψεις το μέλλον; Αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Για την ακρίβεια, όχι. Για τα αυτοκίνητα, δεν είναι αδύνατο. Τα αυτοκίνητα είναι τρισδιάστατα αντικείμενα που έχουν συγκεκριμένη θέση και ταχύτητα. Κινούνται πάνω σε οδόστρωμα. Συχνά ακολουθούν προκαθορισμένα δρομολόγια. Πραγματικά δεν είναι τόσο δύσκολο να γίνουν λογικές προβλέψεις για το που θα είναι ένα αυτοκίνητο στο άμεσο μέλλον. Ακόμη και εάν όταν είστε σε ένα αυτοκίνητο και έρθει ένας μοτοσικλετιστής –βζουμ!– με 140 χλμ την ώρα, εναλλάσσοντας λωρίδες κυκλοφορίας — ξέρω ότι είχατε αυτή την εμπειρία — αυτός ο τύπος δεν «ήρθε από το πουθενά». Αυτός ο τύπος πιθανότατα ήταν στο δρόμο το τελευταίο μισάωρο. (Γέλια) Σωστά; Εννοώ, κάποιος τον έχει δει. 15, 30, 50 χιλιόμετρα πριν, κάποιος τον έχει δει και μόλις ένα αυτοκίνητο τον δει και τον τοποθετήσει στον χάρτη, είναι στον χάρτη — θέση, ταχύτητα, καλή εκτίμηση ότι θα συνεχίσει να πηγαίνει με 140 χλμ την ώρα. Θα το ξέρεις, γιατί το αυτοκίνητό σου θα το ξέρει, γιατί το άλλο αυτοκίνητο του ψιθύρισε κάτι στο αυτί, όπως, «Παρεμπιπτόντως, πέντε λεπτά, μοτοσικλετιστής, πρόσεχε». Μπορείτε να κάνετε λογικές προβλέψεις σχετικά με το πώς συμπεριφέρονται τα αυτοκίνητα. Θέλω να πω ότι είναι Νευτώνεια αντικείμενα. Αυτό είναι το καλό με αυτά.

Πώς φτάνουμε λοιπόν εκεί; Μπορούμε να ξεκινήσουμε με κάτι τόσο απλό όσο ο διαμοιρασμός των δεδομένων της θέσης μας μεταξύ των αυτοκινήτων, απλά διαμοιρασμός GPS. Εάν έχω ένα GPS και μια κάμερα στο αυτοκίνητό μου, έχω μια αρκετά ακριβής ιδέα για το πού βρίσκομαι και το πόσο γρήγορα πηγαίνω. Με μηχανική όραση, μπορώ να εκτιμήσω που είναι τα τριγύρω μου αυτοκίνητα, περίπου, και που πηγαίνουν. Το ίδιο με τα άλλα αυτοκίνητα. Μπορούν να έχουν μια ακριβής ιδέα για το που είναι και μια ασαφή ιδέα του που είναι τα άλλα αυτοκίνητα. Τι συμβαίνει όταν δύο αυτοκίνητα μοιράζονται αυτά τα δεδομένα, εάν μιλούν μεταξύ τους; Μπορώ να σας πω ακριβώς τι γίνεται. Και τα δύο μοντέλα βελτιώνονται. Όλοι κερδίζουν. Ο καθηγητής Μπομπ Γουάνγκ και η ομάδα του έχουν κάνει προσομοιώσεις σε υπολογιστή για το τι συμβαίνει όταν ασαφείς εκτιμήσεις συνδυάζονται, ακόμα και σε μικρή συμφόρηση, όταν αυτοκίνητα απλά μοιράζονται δεδομένα GPS, και μεταφέραμε αυτή την έρευνα εκτός προσομοιώσεων υπολογιστή σε κλίνες δοκιμών ρομπότ που έχουν τους πραγματικούς αισθητήρες που υπάρχουν τώρα στα αυτοκίνητα, σε αυτά τα ρομπότ: στερεοφωνικές κάμερες, GPS και δισδιάστατα τηλέμετρα λέιζερ, τα οποία είναι κοινά σε εφεδρικά συστήματα. Επίσης, προσαρμόσαμε έναν διακριτικό ασύρματο μικρής εμβέλειας και τα ρομπότ μιλάνε μεταξύ τους. Όταν αυτά τα ρομπότ πλησιάζουν μεταξύ τους, παρακολουθούν με ακρίβεια το ένα τη θέση του άλλου και μπορούν να αποφύγουν το ένα το άλλο.

Τώρα προσθέτουμε ακόμα περισσότερα ρομπότ στο χώρο και αντιμετωπίσαμε μερικά προβλήματα. Ένα από τα προβλήματα, όταν δέχεστε πολλή φλυαρία, είναι δύσκολο να επεξεργαστείτε όλα τα πακέτα, έτσι πρέπει να θέσετε προτεραιότητες και εδώ το προγνωστικό μοντέλο σας βοηθάει. Εάν τα αυτοκίνητα ρομπότ ακολουθούν τις προβλεφθείσες πορείες, δεν δίνεις μεγάλη σημασία σε αυτά τα πακέτα. Δίνεις προτεραιότητα σε αυτό που φαίνεται να πηγαίνει λίγο εκτός πορείας. Αυτός ο τύπος μπορεί να δημιουργήσει ένα πρόβλημα. Και μπορείτε να προβλέψετε μια νέα πορεία. Έτσι, όχι μόνο ξέρεις ότι θα βγει εκτός πορείας, ξέρεις πώς. Και ξέρετε ποιους οδηγούς πρέπει να προειδοποιήσετε να κάνουν στην άκρη.

Και θέλαμε να κάνουμε — ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ειδοποιηθούν όλοι; Πώς μπορούν τα αυτοκίνητα να ψιθυρίσουν «Πρέπει να κάνεις στην άκρη;» Εξαρτάται από δύο πράγματα: πρώτον, την ικανότητα του αυτοκινήτου και δεύτερον την ικανότητα του οδηγού. Εάν κάποιος έχει ένα πραγματικά καλό αυτοκίνητο, αλλά χρησιμοποιεί το τηλέφωνο ή, ξέρετε, κάνει κάτι, πιθανότατα δεν είναι στην καλύτερη θέση να αντιδράσει σε μια αιφνίδια κατάσταση. Έτσι, ξεκινήσαμε μια ξεχωριστή έρευνα κάνοντας μοντελοποίηση της κατάστασης του οδηγού. Τώρα, χρησιμοποιώντας μια σειρά τριών καμερών, μπορούμε να εντοπίσουμε εάν ο οδηγός κοιτάζει μπροστά, κοιτάζει μακρυά, κοιτάζει κάτω, είναι στο τηλέφωνο ή πίνει καφέ. Μπορούμε να προβλέψουμε το ατύχημα και μπορούμε να προβλέψουμε ποιος, ποια αυτοκίνητα, είναι στην βέλτιστη θέση να κινηθούν εκτός πορείας να υπολογίσουν την ασφαλέστερη διαδρομή για όλους. Κατά βάση, αυτές οι τεχνολογίες υπάρχουν σήμερα.

Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι η προθυμία μας να μοιραστούμε τα δεδομένα μας. Νομίζω ότι είναι μια πολύ ανησυχητική έννοια, η ιδέα ότι τα αυτοκίνητά μας θα μας παρακολουθούν, θα μιλάνε για εμάς σε άλλα αυτοκίνητα, θα μας κουτσομπολεύουν διαρκώς. Αλλά πιστεύω ότι μπορεί να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να προστατευτεί η ιδιωτικότητά μας, όπως ακριβώς τώρα, όταν βλέπω εξωτερικά το αμάξι σας πραγματικά δεν γνωρίζω για εσάς. Εάν κοιτάξω τις πινακίδες κυκλοφορίας σας, δεν ξέρω ποιος είστε. Πιστεύω ότι τα αυτοκίνητά μας θα μιλάνε για εμάς πίσω από την πλάτη μας.

(Γέλια)

Και πιστεύω ότι θα είναι κάτι πάρα πολύ καλό. Θέλω να σκεφτείτε για μια στιγμή εάν πραγματικά δεν θέλετε ο αφηρημένος έφηβος πίσω σας να γνωρίζει ότι φρενάρετε, ότι σκοπεύετε να σταματήσετε. Με τον εθελούσιο διαμοιρασμό των δεδομένων μας, μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο για όλους.

Αφήστε λοιπόν το αυτοκίνητό σας να σας κουτσομπολεύσει. Θα κάνει τους δρόμους πιο ασφαλής.

Σας ευχαριστώ.

SecNews
SecNewshttps://www.secnews.gr
In a world without fences and walls, who need Gates and Windows

Εγγραφή στο Newsletter

* indicates required

FOLLOW US

LIVE NEWS