Ένας συντάκτης αναλύει με επιχειρήματα πώς και γιατί οι ερωτικές σχέσεις δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες μετά την επικράτηση του Facebook.
Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά ρεκόρ στη σχεδόν 3χρονη πορεία του ΟΝΕΜΑΝ που σημειώθηκε ακριβώς πριν δύο εβδομάδες, κανένας από τους 70 ανθρώπους που μπήκε να σχολιάσει το κείμενο ‘Γιατί μας ξενερώνει η γυναίκα-κυνηγός’ δε συμφώνησε μαζί μου.
Ένιωσα μόνος. Ένιωσα να κρυώνω. Ένας αναγνώστης έστριψε το μαχαίρι στην πληγή γράφοντας στα σχόλια “Αγαπητέ αρθρογράφε, ούτε ένας από όσους μπήκαν στον κόπο να γράψουν δε συμφώνησε μαζί σου”. Ξεφτιλίστηκα.
Σκρολάροντας όμως ξανά και ξανά τα σχόλια, το μάτι μου έπεσε σε κάποιους άλλους που δικαιολογημένα οι άνθρωποι έθιξαν πτυχές του θεσμού του πεσίματος που δεν είχα κρίνει σκόπιμο να συμπεριλάβω στο κείμενο.
Συγκεκριμένα, οι αναγνώστες έκαναν πατ-πατ στον ώμο της γυναίκας-κυνηγού, λέγοντας “καλά κάνουν τα κορίτσια, αφού οι άντρες δεν τους την πέφτουν πια”.
Και κάπου εκεί γεννήθηκε μετά από κύηση μηνών η ιδέα για το παρόν κείμενο. Δεν συμφωνώ ότι οι άντρες δεν την πέφτουν πια. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το πλαίσιο στο οποίο συμβαίνει. Οι άντρες την πέφτουν καθημερινά και μαζικά κυρίως στο Facebook, αλλά και στα άλλα κραταιά social media.
Αυτή η πρόταση είναι οδηγός για την πιο σύνθετη σκέψη-συμπέρασμα ότι το Facebook έχει καταφέρει μοιραία πλήγματα σε αυτό που γνωρίζαμε ως σχέση μέχρι πριν δέκα χρόνια. Το Facebook τελειώνει τις σχέσεις, πλήττοντας την εμπιστοσύνη μέσα τους.
Το αθώο πριν
Τι γινόταν πριν το Facebook; Είχες μια σχέση, περνούσατε καλά, κάνατε παρέα με τους φίλους σου, κάνατε παρέα -αναγκαστικά- με τις φίλες της, νομίζατε ότι παίζετε στα ‘Φιλαράκια’ έτσι ωραία που ήσασταν όλοι μαζί και στη χειρότερη το κορίτσι σου ερωτευόταν τον κολλητό σου και από εκεί που παίζατε στα ‘Φιλαράκια’, το γυρνούσατε σε Παπακαλιάτη.
Σιγά, πόσο πιθανό ήταν να γουστάρει τον κολλητό σου; Τα πρόσωπα και οι συνθήκες που θα μπορούσαν να πλήξουν τη σχέση σου ήταν εξοντωτικά περιορισμένες.
Δεν υπήρχε ίνμποξ, δεν υπήρχαν mutual friends, δεν υπήρχε ‘Βρες με στο Facebook’, δεν υπήρχαν παλιοί συμμαθητές που έγιναν υπεργκόμενοι και να σου τα σχολικά reunion απ’ το πουθενά.
Αν κινδύνευες από κάποιον, αυτός θα ήταν ένας πρώην ή ένα απωθημένο ή κάποιος που συνάντησε στην ντισκοτέκ και τη χόρεψε το ‘In the Heat of the Night’ ή κάποιος που έσκυψε να της μαζέψει τα πράγματα που έριξε κάτω.
https://youtu.be/QnVkI1QV7hg
Και άσε την κλάψα και την ηττοπάθεια. Δεν σε χώριζαν μόνο τα κορίτσια, τα χώριζες κι εσύ. Αλλά και πάλι οι λόγοι ήταν πιο γήινοι και συγκεκριμένοι. Βαριόσουν ή γνώριζες κάποια έξω ή έφευγες για μεταπτυχιακό στην Ουτρέχτη. Απλά πράγματα, χειροπιαστά.
Δεν είναι ότι δεν χώριζε ο κόσμος πριν το Facebook. Είναι ότι οι σχέσεις δεν δέχονταν ένα αδιάκοπο τιζάρισμα από τρίτους ανά πάσα στιγμή.
Κι αυτό σημαίνει/φθορά εγγυημένη. (Απορώ κι εγώ με τις ρίμες μου).
Το ένοχο μετά
Δεν ξέρω πόσους φίλους έχεις στο Facebook. Ας πούμε ότι έχεις 200. Ξέρω ελάχιστους ανθρώπους που έχουν Facebook και λιγότερους από 200 φίλους. Κάνε τα μαθηματικά. 200 εσύ, 200 το κορίτσι, αυτομάτως είστε in sync με 400 άτομα.
Είχατε 400 άτομα να παρακολουθούν κάθε σας κίνηση όταν βγαίνατε για φαγητό ή καφέ ή ποτό πριν δέκα χρόνια; Ούτε ο σερβιτόρος δεν σας έδινε σημασία.
Και πάμε πάλι. Κανείς δεν έχει μόνο 200 φίλους στο Facebook.
Το μέσο και ειδικά η επιλογή του inbox ήρθαν να ανατρέψουν τα δεδομένα στις σχέσεις, αλλά και να δημιουργήσουν και πολλές καινούργιες. Αν εστιάσεις μόνο σε under30 ζευγάρια, οι πιθανότητες να έχουν γνωριστεί online είναι πιο πολλές απ’ το να ξέρουν δέκα τραγούδια απ’ τις Τρύπες ή τέσσερα απ’ τα Διάφανα Κρίνα. Κι αυτό δεν τους τιμά καθόλου.
Πέρα απ’ τα μεταξύ σοβαρού κι αστείου, το Facebook, εκτός από εργαλείο δουλειάς και τρόπος να βρεις παλιούς συμμαθητές (λολ), ήρθε να φιξάρει ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα. Τη δυσκολία στην επικοινωνία και συνεπώς την έλλειψή της.
Δεν σταμάτησαν τα αγόρια να μιλάνε στα κορίτσια επειδή άρχισαν να ‘χτυπάνε’ στο Facebook. Το κακό (για τα κορίτσια) έχει γίνει από πολύ πριν.
Η εύκολη λύση και η εύκολη διάλυση
Και εγένοντο ελεύθεροι σκοπευτές. Αγόρια που στον ελεύθερο χρόνο τους κατακλύζουν τα inbox κοριτσιών και ψάχνουν αφορμή για κουβέντα. Θα σχολιάσουν βδελυρά μια φωτογραφία που μόλις ανέβασε, θα πουν για μπαμπάδες ζαχαροπλάστες και κέφια και Θεούς και πλάσεις, αλλά αν είναι λίγο πιο αποφασισμένοι να πετύχουν, θα πουν κάτι έξυπνο.
Και να το φλερτ με το κορίτσι σου απ’ το πουθενά.
Και ποια είναι η φίλη σου; Ο Nicholas Brody για να μη λυγίσει; (Τι; Λύγισε ο Nicholas Brody;). Στην καλύτερη των περιπτώσεων, το φλερτ που ξεκινούν τα αγόρια θα γειωθεί κοφτά, αλλά εδώ δεν αναλύουμε την καλύτερη περίπτωση εδώ, αγαπητέ.
Εδώ αναλύουμε άπειρους γνωστούς-γνωστές μου που βρίσκονται σε σχέση και αν ανοίξεις τα μηνύματά τους στο Facebook, θα βάλεις τα κλάματα για λογαριασμό του συντρόφου.
Τα επιχειρήματα ότι αυτά είναι ακίνδυνα και ότι ‘το φλερτ δεν κάνει κακό’ και ‘δεν γίνεται να κερατώσεις από μια οθόνη’ απορρίπτονται ως σαθρά. Δεν γίνεται να κερατώσεις από μια οθόνη, αλλά ταυτόχρονα γίνεται να ερωτευτείς από κει. ΟΚ.
Όταν άρχισε να μας ενοχλεί η τηλεόραση -αφού είχαμε περάσει 5.000 ώρες καθαρές ώρες χαζεύοντας-, κάναμε επανάσταση με τα ‘Κλείσε την TV και ζήσε’. Τώρα που το Facebook είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να ξεχάσεις ότι έχεις σχέση 24/7, μήπως είναι η ώρα να ασχοληθείς λιγότερο με τις ‘φίλες’ και περισσότερο με τη σχέση σου;
Πάλι διαφωνούμε; ΠΑΛΙ;
Εντάξει, φαντάζομαι ότι είσαι απ’ αυτούς που δεν αγχώνονται καθόλου όταν ξεχνάνε ανοιχτό το Facebook στον υπολογιστή της.
Πηγή: oneman.gr
